Buforowanie obiektów ekranowych

Warunki, w jakich należy korzystać z zapisywania w pamięci podręcznej

Poniżej wymieniono typowe scenariusze, w których zapisywanie bitmap w pamięci podręcznej może przynieść zauważalne korzyści.

• Złożony obraz w tle: aplikacja, która zawiera szczegółowy i złożony obraz tła w postaci danych wektorowych (np. obraz, dla którego zastosowano polecenie obrysowania bitmapy albo obiekt graficzny utworzony w programie Adobe Illustrator®). Tło może zawierać animowane znaki, co znacznie spowalnia animację, ponieważ tło musi stale regenerować dane wektorowe. W celu zwiększenia wydajności należy ustawić dla właściwości opaqueBackground tła obiektu wyświetlanego wartość true . Tło zostanie zrenderowane jako bitmapa, dzięki czemu będzie można je szybko odświeżać; dzięki temu z kolei animacja będzie szybciej odtwarzana.

• Przewijanie tekstu: aplikacja, która zawiera znaczną ilość tekstu w przewijanym polu tekstowym. Pole tekstowe można umieścić w obiekcie wyświetlanym ustawionym jako przewijalnie za pomocą przycisków do przewijania (właściwość scrollRect ). To umożliwia szybkie przewijanie pikselowe dla określonej instancji. Gdy użytkownik przewinie instancję obiektu wyświetlanego, program Flash Player lub środowisko AIR przesunie przewijane piksele w górę i wygeneruje nowy wyświetlany region — nie będzie generował od nowa całego pola tekstowego.

• System z oknami: aplikacja ze złożonym systemem nachodzących na siebie okien. Każde z okien można zamknąć lub otworzyć (np. mogą to być okna przeglądarki). Jeśli każde okno zostanie oznaczone jako powierzchnia (poprzez ustawienie wartości true dla właściwości cacheAsBitmap ), każde okno zostanie odizolowane i zapisane w pamięci podręcznej. Użytkownicy będą mogli przeciągać okna, również nakładać je na siebie, przy czym nie będzie konieczności ponownego generowania wektorowej zawartości okien.

• Maskowanie kanałów alfa: jeśli stosowane jest maskowanie kanałów alfa, należy ustawić dla właściwości cacheAsBitmap wartość true . Więcej informacji zawiera sekcja Maskowanie obiektów wyświetlanych .

Włączenie zapisywania bitmapy w pamięci podręcznej w każdym z tych scenariuszy zwiększa szybkość odpowiedzi i powiększa interaktywność aplikacji poprzez optymalizację grafiki wektorowej.

Ponadto zastosowanie filtru do obiektu wyświetlanego powoduje, że dla właściwości cacheAsBitmap automatycznie zostaje ustawiona wartość true , nawet jeśli użytkownik jawnie ustawi wartość false . Gdy wszystkie filtry obiektu wyświetlanego zostaną wyczyszczone, właściwość cacheAsBitmap uzyskuje wartość, którą ustawiono dla niej ostatnim razem.

Kiedy należy unikać buforowania bitmap?

Użycie tej funkcji w niewłaściwych okolicznościach może obniżyć wydajność pliku SWF. Jeśli stosowane jest zapisywanie bitmapy w pamięci podręcznej, należy pamiętać o poniższych wskazówkach:

• Nie należy używać zbyt wielu powierzchni (obiekty wyświetlane, dla których włączono zapisywanie w pamięci podręcznej). Każda powierzchnia korzysta z większej ilości pamięci niż normalny obiekt wyświetlany, co oznacza, że należy włączać powierzchnie tylko wówczas, gdy wymagane jest przyspieszenie renderowania.

  Bitmapa zapisana w pamięci podręcznej może zużywać o wiele więcej pamięci niż zwykły klip filmowy. Na przykład: instancja Sprite na stole montażowym ma wielkość 250 x 250 pikseli, a po zapisaniu w pamięci podręcznej może zajmować 250 kB pamięci zamiast 1 kB — taką ilość pamięci zajmuje normalna instancja Sprite (nie zapisana w pamięci podręcznej).

• Należy unikać powiększania powierzchni zapisanych w pamięci podręcznej. Zbyt intensywne stosowanie funkcji zapisywania bitmap w pamięci podręcznej przyczynia się do dużego obciążenia pamięci (zobacz poprzedni punkt), zwłaszcza w przypadku powiększania obiektów.

• Powierzchnie należy stosować dla instancji obiektów wyświetlanych, które są głównie statyczne (nie animowane). Klip może być przeciągany lub przesuwany, ale jego zawartość nie powinna w zbyt dużym stopniu się zmieniać. (Animacja i zmiana treści jest bardziej prawdopodobna w przypadku instancji MovieClip zawierających animację lub instancję Video). Na przykład, jeśli klip zostanie obrócony lub przekształcony, niektóre dane powierzchni staną się danymi wektorowymi, co będzie miało negatywny wpływ na wydajność pliku SWF.

• Przemieszanie danych powierzchni z danymi wektorowymi powoduje, że programy Flash Player i AIR (a czasami i inne programy na komputerze) muszą wykonywać zbyt wiele operacji przetwarzania. Powierzchnie należy w miarę możliwości grupować ze sobą — np. podczas tworzenia aplikacji z oknami.

• Nie należy buforować obiektów, których grafika jest często zmieniana. Bufor bitmapy będzie rysowany ponownie podczas każdego skalowania, pochylania i obracania obiektu ekranowego, zmiany przezroczystości alfa, przekształcenia kolorów, przesuwania potomnych obiektów ekranowych lub rysowania za pomocą właściwości grafiki. Jeśli dzieje się tak co klatkę, środowisko wykonawcze musi rysować obiekt w bitmapie, a następnie kopiować bitmapę na stół montażowy. Oznacza to konieczność wykonania dodatkowych obliczeń w porównaniu do zwykłego rysowania na stole montażowym niebuforowanego obiektu. Różnica wydajności buforowania w stosunku do częstotliwości aktualizowania zależy od złożoności i rozmiaru obiektu ekranowego i można ją określić tylko przez testy konkretnej zawartości.