Ustawianie właściwości aplikacji na komputery stacjonarne

Wersję środowiska wykonawczego AIR, która jest wymagana przez aplikację, należy określić przy użyciu przestrzeni nazw pliku deskryptora aplikacji.

Przestrzeń nazw (przypisana w elemencie application ) w dużej mierze określa funkcje, których aplikacja może używać. Jeśli na przykład aplikacja korzysta z przestrzeni nazw AIR 1.5, a użytkownik zainstalował środowisko AIR 3.0, wówczas aplikacja rozpoznaje zachowanie środowiska AIR 1.5 (nawet jeśli to zachowanie zostało zmienione w środowisku AIR 3.0). Dopiero zmiana przestrzeni nazw i opublikowanie aktualizacji umożliwiają aplikacji uzyskanie dostępu do nowych zachowań i funkcji. Głównymi wyjątkami od tej zasady są zmiany dotyczące zabezpieczeń i mechanizmu WebKit.

Przestrzeń nazw należy określić przy użyciu atrybutu xmlns głównego elementu application .

<application xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.0">

Niektóre ustawienia powinny być niepowtarzalne dla każdej publikowanej aplikacji. Tymi unikatowymi ustawieniami są między innymi identyfikator, nazwa i nazwa pliku.

<id>com.example.MyApplication</id> 
<name>My Application</name> 
<filename>MyApplication</filename>

W środowisku AIR w wersji wcześniejszej niż 2.5 wersja aplikacji jest określana w elemencie version . Można w tym celu użyć dowolnego ciągu. Środowisko wykonawcze AIR nie interpretuje tego ciągu. Wersja „2.0” nie jest traktowana jako wersja wyższa niż „1.0”.

<!-- AIR 2 or earlier --> 
<version>1.23 Beta 7</version>

W środowisku AIR 2.5 lub nowszym wersję aplikacji należy określić w elemencie versionNumber . Nie można już stosować elementu version . Określając wartość elementu versionNumber , należy użyć sekwencji składającej się z maksymalnie trzech liczb rozdzielonych kropkami, na przykład „0.1.2”. Każda z tych liczb w numerze wersji może zawierać do trzech cyfr. Innymi słowy, największym dozwolonym numerem wersji jest „999.999.999”. Numer wersji nie musi zawierać wszystkich trzech liczb. Zarówno „1”, jak i „1.0” stanowią prawidłowe numery wersji.

Przy użyciu elementu versionLabel można określić etykietę wersji. W przypadku dodania etykiety wersji jest ona wyświetlana zamiast numeru wersji w takich miejscach jak okna dialogowe instalatora aplikacji AIR.

<!-- AIR 2.5 and later --> 
<versionNumber>1.23.7<versionNumber> 
<versionLabel>1.23 Beta 7</versionLabel>

Gdy środowisko AIR uruchamia aplikację na komputerze stacjonarnym, tworzy okno, do którego wczytuje główny plik SWF lub stronę HTML. Do kontroli początkowego wyglądu i zachowania tego początkowego okna aplikacji środowisko AIR używa elementów potomnych elementu initialWindow .

• content — Główny plik SWF aplikacji w elemencie potomnym content elementu initalWindow . Jeśli aplikacja jest tworzona dla urządzeń docelowych o profilu komputerowy, można użyć pliku SWF lub HTML.

  <initialWindow> 
      <content>MyApplication.swf</content> 
  </initialWindow>

  Plik musi zostać umieszczony w pakiecie aplikacji AIR (przy użyciu narzędzia ADT lub środowiska programistycznego). Samo umieszczenie odniesienia do nazwy w deskryptorze aplikacji nie powoduje automatycznego zawarcia pliku w pakiecie.

• depthAndStencil — Określa, czy ma być używany bufor głębi czy bufor szablonu. Te bufory są zazwyczaj używane podczas pracy z zawartością 3D.

  <depthAndStencil>true</depthAndStencil>

• height — Wysokość okna początkowego.

• maximizable — Określa, czy jest wyświetlana opcja karnacji systemowej służąca do maksymalizowania okna.

• maxSize — Maksymalny dozwolony rozmiar.

• minimizable — Określa, czy jest wyświetlana opcja karnacji systemowej służąca do minimalizowania okna.

• minSize — Minimalny dozwolony rozmiar okna.

• renderMode — W środowisku AIR 3 lub nowszym można ustawić tryb renderowania auto , cpu , direct lub gpu w przypadku aplikacji dla komputerów. W starszych wersjach środowiska AIR to ustawienie jest ignorowane na komputerach. Ustawienia renderMode nie można zmienić w czasie wykonywania.

  • auto — Działanie jest zasadniczo takie same jak w przypadku trybu cpu.

  • cpu — Wyświetlane obiekty są renderowane i kopiowane do pamięci wyświetlania przy użyciu oprogramowania. Klasa StageVideo jest dostępna tylko w przypadku wyświetlania okna w trybie pełnoekranowym. Klasa Stage3D korzysta z renderowania programowego.

  • direct — Wyświetlane obiekty są renderowane przez oprogramowanie środowiska wykonawczego, ale kopiowanie renderowanych klatek do pamięci wyświetlania (kopiowanie bitowe) jest przyspieszane sprzętowo. Klasa StageVideo jest dostępna. Klasa Stage3D korzysta z przyspieszania sprzętowego, jeśli jest to możliwe. Jeśli dla przezroczystości okien ustawiono wartość true, stosowane jest programowe renderowanie i kopiowanie bitowe okien.

    Uwaga: Aby można było stosować przyspieszanie GPU zawartości Flash w środowisku AIR dla platform przenośnych, firma Adobe zaleca, aby zamiast opcji renderMode="direct" (obiektu Stage3D) użyć opcji renderMode="gpu". Firma Adobe oficjalnie oferuje pomoc techniczną dla następujących architektur opartych na obiekcie Stage3D i zaleca ich stosowanie: Starling (2D) i Away3D (3D). Więcej informacji o architekturach Stage3D oraz Starling/Away3D znajduje się w dokumencie http://gaming.adobe.com/getstarted/ .

  • Wartość gpu powoduje, że przyspieszanie sprzętowe jest stosowane, jeśli jest dostępne.

• requestedDisplayResolution Wskazuje, czy aplikacja powinna używać rozdzielczości standard (standardowej) czy high (wysokiej) na komputerach MacBook Pro z ekranami o wysokiej rozdzielczości. Ta wartość jest ignorowana na innych platformach. W przypadku wartości standard każdy piksel stołu montażowego jest renderowany jako cztery piksele na ekranie. W przypadku wartości high każdy piksel stołu montażowego odpowiada pojedynczemu fizycznemu pikselowi na ekranie. Ustawiona wartość jest używana dla wszystkich okien aplikacji. Od wersji 3.6 środowiska AIR można używać elementu requestedDisplayResolution dla aplikacji komputerowych AIR (jako elementu potomnego elementu intialWindow ).

• resizable — Określa, czy jest wyświetlana opcja karnacji systemowej służąca do zmiany rozmiaru okna.

• systemChrome — Określa, czy jest używany standardowy wygląd okna systemu operacyjnego. W czasie wykonywania nie można zmieniać ustawienia systemChrome okna.

• title — Tytuł okna.

• transparent — Określa, czy względem okna jest stosowane mieszanie alfa z tłem. W przypadku włączenia przezroczystości nie można używać karnacji systemowej. W czasie wykonywania nie można zmieniać ustawienia transparent okna.

• visible — Określa, czy okno jest widoczne od razu po utworzeniu. Domyślnie okno nie jest od razu widoczne, aby aplikacja mogła narysować jego zawartość, zanim stanie się widoczne.

• width — Szerokość okna.

• x — Pozycja okna w poziomie.

• y — Pozycja okna w pionie.

Poniższe elementy kontrolują funkcje aktualizowania i instalowania na komputerze stacjonarnym.

• customUpdateUI — Umożliwia zastosowanie własnych okien przeznaczonych do aktualizowania aplikacji. Jeśli dla tego elementu jest ustawiona wartość false (domyślna), wówczas są używane standardowe okna dialogowe środowiska AIR.

• fileTypes — Określa typy plików, dla których aplikacja ma zostać zarejestrowana jako domyślna aplikacja służąca do otwierania. Jeśli dla danego typu plików występuje już domyślna aplikacja otwierająca, środowisko AIR nie nadpisuje istniejącego zarejestrowanego ustawienia. Aplikacja może jednak nadpisać ustawienie rejestracji w czasie wykonywania, korzystając z metody setAsDefaultApplication() obiektu NativeApplication. Zalecane jest pytanie o zezwolenie użytkownika przed nadpisaniem istniejących powiązań z typami plików.

  Uwaga: Rejestrowanie typów plików jest ignorowane podczas tworzenia pakietu aplikacji z dołączonym środowiskiem wykonawczym (przy użyciu typu docelowego -bundle ). Aby zarejestrować dany typ pliku, należy utworzyć program instalacyjny wykonujący rejestrację.

• installFolder — Określa ścieżkę, w której jest instalowana aplikacja, względem standardowego folderu instalacyjnego aplikacji. Za pomocą tego ustawienia można określić własną nazwę folderu, a także pogrupować wiele aplikacji we wspólnym folderze.

• programMenuFolder — Określa hierarchię menu na potrzeby menu Wszystkie programy systemu Windows. Za pomocą tego ustawienia można pogrupować wiele aplikacji we wspólnym menu. Jeśli nie zostanie określony żaden folder, skrót do aplikacji zostanie dodany bezpośrednio do menu głównego.

Jeśli aplikacja jest przydatna wyłącznie na komputerze stacjonarnym, można uniemożliwić zainstalowanie jej na urządzeniu o innym profilu, wykluczając go z listy obsługiwanych profilów. Jeśli aplikacja korzysta z klasy NativeProcess lub rozszerzeń natywnych, musi być obsługiwany profil extendedDesktop .

Jeśli element supportedProfile nie jest częścią deskryptora aplikacji, wówczas obowiązuje założenie, że aplikacja obsługuje wszystkie zdefiniowane profile. W celu ograniczenia aplikacji do konkretnej listy profilów należy podać te profile, oddzielając je odstępami.

<supportedProfiles>desktop extendedDesktop</supportedProfiles>

Listę klas języka ActionScript obsługiwanych w profilach desktop i extendedDesktop można znaleźć w sekcji Możliwości różnych profili .

Aplikacje obsługujące profil extendedDesktop mogą korzystać z rozszerzeń natywnych.

Wszystkie rozszerzenia natywne używane przez aplikację AIR należy zadeklarować w deskryptorze aplikacji. W poniższym przykładzie przedstawiono składnię umożliwiającą określenie dwóch wymaganych rozszerzeń natywnych:

<extensions> 
     <extensionID>com.example.extendedFeature</extensionID> 
    <extensionID>com.example.anotherFeature</extensionID> 
</extensions>

Element extensionID ma wartość taką samą jak element id w pliku deskryptora rozszerzenia. Plik deskryptora rozszerzenia jest plikiem XML o nazwie extension.xml. Jest on spakowany w pliku ANE otrzymanym od programisty rozszerzenia natywnego.

Na komputerze stacjonarnym ikony określone w deskryptorze aplikacji są stosowane jako ikony pliku aplikacji, skrótu i menu programów. Ikona aplikacji powinna zostać udostępniona w postaci obrazów PNG o rozmiarach 16x16, 32x32, 48x48 i 128x128 pikseli. Ścieżkę do plików ikon należy określić w elemencie icon pliku deskryptora aplikacji.

<icon> 
    <image16x16>assets/icon16.png</image16x16> 
    <image32x32>assets/icon32.png</image32x32> 
    <image48x48>assets/icon48.png</image48x48> 
    <image128x128>assets/icon128.png</image128x128> 
</icon> 

Jeśli nie zostanie udostępniona ikona w danym rozmiarze, zostanie użyta większa ikona o najbliższym rozmiarze, która zostanie przeskalowana w celu dopasowania do wymaganej wielkości. W przypadku braku jakichkolwiek ikon jest używana domyślna ikona systemowa.

Aplikacje na komputerze stacjonarnym ignorują ustawienia aplikacji, które odnoszą się do funkcji profilu urządzeń przenośnych. Ignorowane są następujące ustawienia:

• android

• aspectRatio

• autoOrients

• fullScreen

• iPhone

• renderMode (wersje starsze niż AIR 3)

• requestedDisplayResolution

• softKeyboardBehavior