ActionScript 3.0 bevat vier speciale attributen die de toegang beheren tot eigenschappen die binnen een klasse zijn gedefinieerd: public, private, protected en internal.

Het attribuut public maakt een eigenschap in uw script zichtbaar. Als u bijvoorbeeld een methode buiten zijn pakket zichtbaar wilt maken voor code, moet u de methode met het attribuut public declareren. Dit gaat voor alle eigenschappen op, ongeacht of ze zijn gedeclareerd met het trefwoord var, const of function.

Het attribuut private maakt een eigenschap alleen zichtbaar voor aanroepen binnen de definiërende klasse van de eigenschap. Dit gedrag verschilt van het gedrag van het attribuut private in ActionScript 2.0, die een subklasse toegang bood tot een eigenschap van het type private in een superklasse. Een andere belangrijke gedragsverandering heeft te maken met toegang bij uitvoering. In ActionScript 2.0 werd met het trefwoord private alleen toegang toegestaan tijdens het compileren, wat bij uitvoering eenvoudig te omzeilen was. In ActionScript 3.0 is dit niet langer zo. Eigenschappen die zijn gemarkeerd als private, zijn zowel tijdens het compileren als bij uitvoering niet beschikbaar.

De volgende code maakt bijvoorbeeld een eenvoudige klasse met de naam PrivateExample met een variabele van het type private en probeert vervolgens de variabele van buitenaf de klasse te benaderen.

class PrivateExample 
{ 
    private var privVar:String = "private variable"; 
} 
 
var myExample:PrivateExample = new PrivateExample(); 
trace(myExample.privVar);// compile-time error in strict mode 
trace(myExample["privVar"]); // ActionScript 2.0 allows access, but in ActionScript 3.0, this is a run-time error. 

In ActionScript 3.0 is het verkrijgen van toegang tot een eigenschap van het type private met gebruik van de puntoperator (myExample.privVar) resulteert in een fout bij compilatie als u de strikte modus gebruikt. Anders wordt de fout bij uitvoering gerapporteerd, op dezelfde manier als wanneer u de operator voor eigenschaptoegang (myExample["privVar"]) zou gebruiken.

De volgende tabel bevat de resultaten van een poging om een eigenschap van het type private te benaderen die tot een verzegelde (niet dynamische) klasse behoort:

Voor klassen die zijn gedeclareerd met het attribuut dynamic, resulteren pogingen tot het verkrijgen van toegang tot een variabele van het type private niet in een uitvoerfout. De variabele is in plaats daarvan niet zichtbaar, zodat het de waarde undefined oplevert. Er treedt echter een fout bij compilatie op als u de puntoperator in de strikte modus gebruikt. Het volgende voorbeeld is hetzelfde als het vorige voorbeeld, behalve dat de klasse PrivateExample als een klasse van het type dynamic is gedeclareerd:

dynamic class PrivateExample 
{ 
    private var privVar:String = "private variable"; 
} 
 
var myExample:PrivateExample = new PrivateExample(); 
trace(myExample.privVar);// compile-time error in strict mode 
trace(myExample["privVar"]); // output: undefined

Dynamische klassen retourneren doorgaans de waarde undefined in plaats van dat ze een fout genereren wanneer externe code toegang probeert te krijgen tot een eigenschap van het type private. De volgende tabel toont dat er alleen een fout wordt gegenereerd wanneer de puntoperator in de strikte modus wordt gebruikt om toegang tot een eigenschap van het type private te krijgen:

Het attribuut protected, nieuw in ActionScript 3.0, maakt een eigenschap zichtbaar voor aanroepers binnen zijn eigen klasse of in een subklasse. Een eigenschap van het type protected is met andere woorden binnen zijn eigen klasse beschikbaar of voor klassen die onder deze klasse in de overervingshiërarchie liggen. Dit is waar ongeacht of de subklasse zich in hetzelfde pakket bevindt of in een ander pakket.

Voor degenen die bekend zijn met ActionScript 2.0, is deze functionaliteit vergelijkbaar met het attribuut private in ActionScript 2.0. Het attribuut van ActionScript 3.0 protected is ook vergelijkbaar met het attribuut protected in Java. Het verschil met de Java-versie staat ook toegang toe aan oproepers met hetzelfde pakket. Het attribuut protected is nuttig wanneer u met een variabele of methode werkt die uw subklassen nodig hebben, maar u deze wilt verbergen voor code die geen deel uitmaakt van de overervingsketen.

Het attribuut internal, nieuw in ActionScript 3.0, maakt een eigenschap zichtbaar voor aanroepers binnen zijn eigen pakket. Dit is het standaardattribuut voor code binnen een pakket en geldt voor alle eigenschappen die niet een van de volgende attributen bevatten:

• public

• private

• protected

• een door een gebruiker gedefinieerde naamruimte

Het attribuut internal lijkt op het standaardtoegangsbeheer in Java, hoewel dit toegangsniveau in Java geen expliciete naam heeft en alleen wordt bereikt wanneer alle andere toegangwijzigingsopties worden weggelaten. Het attribuut internal is beschikbaar in ActionScript 3.0 zodat u expliciet kunt proberen een eigenschap alleen zichtbaar te maken voor aanroepers binnen zijn eigen pakket.

Met het attribuut static, dat kan worden gebruikt met de eigenschappen die zijn gedeclareerd met het trefwoord var, const of function, kunt u een eigenschap aan een klasse koppelen in plaats van aan de instantie van een klasse. Code die zich niet in de klasse bevindt, moet eigenschappen van het type static met de klassenaam in plaats van de instantienaam aanroepen.

Eigenschappen van het type static worden niet door subklassen overgeërfd, maar zijn deel van de bereikketen van de subklasse. Dit houdt in dat er in de hoofdtekst van een subklasse een variabele of methode van het type static kan worden gebruikt, zonder dat verwezen hoeft te worden naar de klasse waarin deze is gedefinieerd.

Als alternatief voor de vooraf gedefinieerde attributen voor toegangsbeheer kunt u een aangepaste naamruimte maken die u als attribuut gebruikt. Er kan slechts één naamruimte-attribuut per definitie worden gebruikt en u kunt niet een naamruimte-attribuut in combinatie met een van de attributen voor toegangsbeheer (public, private, protected, internal) gebruiken.

Constructormethoden, oftewel constructors, zijn functies die de naam van de klasse delen waarin ze zijn gedefinieerd. Elke code die u in een constructormethode opneemt, wordt uitgevoerd wanneer een instantie van de klasse wordt gemaakt met het trefwoord new. De volgende code definieert bijvoorbeeld een eenvoudige klasse met de naam Example, die een enkele eigenschap met de naam status bevat. De oorspronkelijke waarde van de variabele status wordt binnen de constructorfunctie ingesteld.

class Example 
{ 
    public var status:String; 
    public function Example() 
    { 
        status = "initialized"; 
    } 
} 
 
var myExample:Example = new Example(); 
trace(myExample.status); // output: initialized

Constructormethoden kunnen alleen public zijn, maar het gebruik van het attribuut public is optioneel. U kunt geen van de andere toegangsbeheerspecificaties gebruiken, ook niet private, protected of internal voor een constructor. U kunt ook geen door de gebruiker gedefinieerde naamruimte gebruiken met een constructormethode.

Een constructor kan een expliciete aanroep naar de constructor of naar een van zijn directe superklassen maken met de instructie super(). Als de constructor van superklassen niet expliciet wordt aangeroepen, voegt de compiler automatisch een aanroep in voor de eerste instructie in de constructorhoofdtekst. U kunt methoden van de superklasse ook aanroepen met het voorvoegsel super als een verwijzing naar de superklasse. Als u besluit om zowel super() als super in dezelfde constructorhoofdtekst te gebruiken, moet u zorgen dat u eerst super() aanroept. Anders gedraagt de verwijzing super zich niet als verwacht. De constructor super() moet ook worden aangeroepen voor een instructie throw of return.

Het volgende voorbeeld demonstreert wat er gebeurt als u de verwijzing super probeert te gebruiken voordat u de constructor super() aanroept. Een nieuwe klasse, ExampleEx, breidt de klasse Example uit. De constructor ExampleEx probeert toegang te krijgen tot de variabele status die in zijn superklasse is gedefinieerd, maar doet dit voordat deze super() aanroept. De instructie trace() binnen de constructor ExampleEx produceert de waarde null omdat de variabele status niet beschikbaar is totdat de constructor super() wordt uitgevoerd.

class ExampleEx extends Example 
{ 
    public function ExampleEx() 
    { 
        trace(super.status); 
        super(); 
    } 
} 
 
var mySample:ExampleEx = new ExampleEx(); // output: null

Hoewel u de instructie return binnen een constructor kunt gebruiken, is het niet toegestaan een waarde te retourneren. Met andere woorden, de instructie return moet geen gekoppelde expressies of waarden hebben. Constructormethoden kunnen dan ook geen waarden retourneren, wat inhoudt dat er geen retourneringstype mag worden opgegeven.

Als u geen constructormethode in uw klasse definieert, maakt de compiler automatisch een lege constructor. Als uw klasse een andere klasse uitbreidt, voegt de compiler een aanroep super() toe aan de constructor die door het programma wordt gemaakt.

Statische methoden, oftewel klassenmethoden, zijn methoden die met het trefwoord static zijn gedeclareerd. Statische methoden, die aan een klasse zijn gekoppeld in plaats van aan de instantie van een klasse, zijn nuttig voor het inkapselen van functies die effect hebben op iets anders dan de status van een individuele instantie. Omdat statische methoden als een geheel aan een klasse zijn gekoppeld, hebt u alleen via een klasse toegang tot statische methoden en niet via de instantie van een klasse.

Statische methoden zijn nuttig voor het inkapselen van functies die niet beperkt zijn tot het beïnvloeden van de status van klasseninstanties. Met andere woorden, een methode zou statisch moeten zijn als deze functies biedt die niet direct effect hebben op de waarde van een klasseninstantie. De klasse Date bevat bijvoorbeeld een statische methode met de naam parse(), die een tekenreeks gebruikt en het in een getal omzet. De methode is statisch, omdat deze geen effect heeft op een individuele instantie van de klasse. In plaats hiervan gebruikt de methode parse() een tekenreeks die een datumwaarde vertegenwoordigt, parseert deze tekenreeks en retourneert een getal met een indeling die compatibel is met de interne representatie van een object Date. Deze methode is geen instantiemethode, omdat het geen nut heeft om de methode op een instantie van de klasse Date toe te passen.

Vergelijk de statische methode parse() met een van de instantiemethoden van de klasse Date, zoals getMonth(). De methode getMonth() is een instantiemethode, omdat deze direct met de waarde van een instantie werkt door een bepaald component, de maand, van een instantie Date op te halen.

Omdat statische methoden niet gekoppeld zijn aan individuele instanties, kunt u de trefwoorden this en super niet binnen de hoofdtekst van een statische methode gebruiken. Zowel de verwijzing this als super zijn alleen nuttig binnen de context van een instantiemethode.

In tegenstelling tot sommige op klassen gebaseerde programmeertalen worden statische methoden in ActionScript 3.0 niet overgeërfd.

Instantiemethoden zijn methoden die zijn gedeclareerd zonder het trefwoord static. Instantiemethoden, die aan instanties van een klasse zijn gekoppeld in plaats van aan een klasse zelf, zijn nuttig voor het implementeren van functionaliteit die individuele instanties van een klasse beïnvloedt. De klasse Array bevat bijvoorbeeld een instantiemethode met de naam sort(), die rechtstreeks met instanties Array werkt.

In de hoofdtekst van een instantiemethode zijn zowel statische als instantievariabelen bereikbaar. Dit houdt in dat met een eenvoudige id naar variabelen kan worden verwezen die in dezelfde klasse zijn gedefinieerd. De volgende klasse, CustomArray, breidt bijvoorbeeld de klasse Array uit. De klasse CustomArray definieert een statische variabele met de naam arrayCountTotal om het totale aantal klasseninstanties bij te houden, een instantievariabele met de naam arrayNumber om de volgorde bij te houden waarin de instanties zijn gemaakt en een instantiemethode met de naam getPosition() die de waarden van deze variabelen retourneert.

public class CustomArray extends Array 
{ 
    public static var arrayCountTotal:int = 0; 
    public var arrayNumber:int; 
 
    public function CustomArray() 
    { 
        arrayNumber = ++arrayCountTotal; 
    } 
     
    public function getArrayPosition():String 
    { 
         return ("Array " + arrayNumber + " of " + arrayCountTotal); 
    } 
}

Hoewel code buiten de klasse naar de statische variabele arrayCountTotal moet via het klassenobject toegang krijgen met gebruik van CustomArray.arrayCountTotal, kan code in de hoofdtekst van de methode getPosition() direct naar de statische variabele arrayCountTotal verwijzen. Dit geldt ook voor statische variabelen in superklassen. Statische eigenschappen worden in ActionScript 3.0 niet overgeërfd, maar statische eigenschappen in superklassen liggen in het bereik. De klasse Array heeft bijvoorbeeld enkele statische variabelen, waarvan één een constante is met de naam DESCENDING. Code in een subklasse Array kan toegang hebben tot de statische constante DESCENDING met een eenvoudige id:

public class CustomArray extends Array 
{ 
    public function testStatic():void 
    { 
        trace(DESCENDING); // output: 2 
    } 
}

De waarde van de verwijzing this in de hoofdtekst van een instantiemethode is een verwijzing naar de instantie waaraan de methode is gekoppeld. De volgende code demonstreert dat de verwijzing this naar de instantie verwijst die de methode bevat:

class ThisTest 
{ 
    function thisValue():ThisTest 
    { 
        return this; 
    } 
} 
 
var myTest:ThisTest = new ThisTest(); 
trace(myTest.thisValue() == myTest); // output: true

Overerving van instantiemethoden kan worden beheerd met de trefwoorden override en final. U kunt het attribuut override gebruiken om een overgeërfde methode opnieuw te definiëren, en het attribuut final gebruiken om te voorkomen dat subklassen een methode overschrijven.

Met de accessorfuncties get en set, ook bekend als getters en setters, kunt u voldoen aan de programmeerprincipes voor het verbergen van informatie en inkapseling en beschikt u over een eenvoudig te gebruiken programmeerinterface voor de klassen die u maakt. Met de functies get en set kunt u klasseneigenschappen als private instellen voor de klasse, maar kunnen gebruikers van de klasse deze eigenschappen wel benaderen alsof zij een klassenvariabele benaderen in plaats van een klassenmethode aan te roepen.

Het voordeel van deze aanpak is dat u hiermee het gebruik van traditionele accessorfuncties met onpraktische namen kunt vermijden, zoals getPropertyName() en setPropertyName(). Een ander voordeel van getters en setters is dat u het gebruik kunt vermijden van twee publieksgerichte functies voor elke eigenschap waarmee u lees- en schrijftoegang toestaat.

De volgende voorbeeldklasse, GetSet genaamd, bevat accessorfuncties get en set met de naam publicAccess() die toegang bieden tot een variabele van het type private met de naam privateProperty:

class GetSet 
{ 
    private var privateProperty:String; 
     
    public function get publicAccess():String 
    { 
        return privateProperty; 
    } 
     
    public function set publicAccess(setValue:String):void 
    { 
        privateProperty = setValue; 
    } 
}

Als u probeert direct toegang te krijgen tot de eigenschap privateProperty, treedt een fout op; dit wordt aan de hand van het volgende voorbeeld getoond:

var myGetSet:GetSet = new GetSet(); 
trace(myGetSet.privateProperty); // error occurs

In plaats hiervan maakt de gebruiker van de klasse GetSet gebruik van iets dat vergelijkbaar is met de eigenschap met de naam publicAccess, maar dat eigenlijk een paar accessorfuncties get en set is die werken met de eigenschap van het type private met de naam privateProperty. Het volgende voorbeeld instantieert de klasse GetSet en stelt vervolgens de waarde van privateProperty in met de accessor van het type public met de naam publicAccess:

var myGetSet:GetSet = new GetSet(); 
trace(myGetSet.publicAccess); // output: null 
myGetSet.publicAccess = "hello"; 
trace(myGetSet.publicAccess); // output: hello

Functies getter en setter maken het ook mogelijk eigenschappen te overschrijven die zijn overgeërfd van een superklasse; dit is niet mogelijk wanneer u standaardklassenlidvariabelen gebruikt. Klassenlidvariabelen die zijn gedeclareerd met het trefwoord var, kunnen in een subklasse niet worden overschreven. Eigenschappen die zijn gemaakt met functies getter en setter, hebben deze beperking echter niet. U kunt het attribuut override gebruiken voor functies getter en setter die van een superklasse zijn overgeërfd.

Een gebonden methode, ook bekend als een methode closure, is een methode die is opgehaald uit zijn instantie. Voorbeelden van gebonden methoden zijn methoden die als argumenten aan een functie zijn doorgegeven of zijn geretourneerd als waarden van een functie. Gebonden methoden zijn nieuw in ActionScript 3.0 en zijn vergelijkbaar met een functie closure door het feit dat deze zelfs na het ophalen uit zijn instantie zijn lexicale omgeving behoudt. Het belangrijkste verschil tussen een gebonden methode en een functie closure is dat de verwijzing this van een gebonden methode gekoppeld (gebonden) blijft aan de instantie die de methode implementeert. Met andere woorden, de verwijzing this verwijst in een gebonden methode altijd naar het oorspronkelijke object dat de methode heeft geïmplementeerd. Voor functies closure is de verwijzing this algemeen; dit houdt in dat de functie verwijst naar een object waaraan de functie is gekoppeld op het moment dat deze wordt aangeroepen.

Het is belangrijk dat u de werking van gebonden methoden begrijpt als u het trefwoord this gebruikt. Het trefwoord this biedt een verwijzing naar het bovenliggende object van een methode. De meeste ActionScript-programmeurs verwachten dat het trefwoord this altijd het object of de klasse vertegenwoordigt die de definitie van een methode bevat. Zonder het binden van methoden is dit echter niet altijd waar. In vorige versies van ActionScript verwees het gereserveerde woord this bijvoorbeeld niet altijd naar de instantie die de methode heeft geïmplementeerd. Wanneer methoden uit een instantie in ActionScript 2.0 worden opgehaald, is de verwijzing this niet alleen aan de oorspronkelijk instantie gebonden, maar zijn ook de lidvariabelen en methoden van de klasse van de instantie niet beschikbaar. Dit vormt geen probleem in ActionScript 3.0, omdat gebonden methoden automatisch worden gemaakt wanneer u een methode als een parameter doorgeeft. Gebonden methoden zorgen ervoor dat het trefwoord this altijd naar het object of de klasse verwijst waarin een methode is gedefinieerd.

De volgende code definieert een klasse met de naam ThisTest; de klasse bevat een methode met de naam foo() die de gebonden methode definieert en een methode met de naam bar() die de gebonden methode retourneert. Externe klassencode maakt een instantie van de klasse ThisTest, roept de methode bar() aan en slaat de geretourneerde waarde in een variabele op met de naam myFunc.

class ThisTest 
{ 
    private var num:Number = 3; 
    function foo():void // bound method defined 
    { 
        trace("foo's this: " + this); 
        trace("num: " + num); 
    } 
    function bar():Function 
    { 
        return foo; // bound method returned 
    } 
} 
 
var myTest:ThisTest = new ThisTest(); 
var myFunc:Function = myTest.bar(); 
trace(this); // output: [object global] 
myFunc(); 
/* output:  
foo's this: [object ThisTest] 
output: num: 3 */

De laatste twee coderegels laten zien dat de verwijzing this in de gebonden methode foo() nog steeds naar een instantie van de klasse ThisTest verwijst, zelfs nadat de verwijzing this in de regel hiervoor naar het algemene object verwijst. Bovendien heeft de gebonden methode die is opgeslagen in de variabele myFunc, nog steeds toegang tot de lidvariabelen van de klasse ThisTest. Als dezelfde code in ActionScript 2.0 wordt uitgevoerd, zouden de verwijzingen this overeenkomen en zou de variabele numundefined zijn.

De toegevoegde waarde van gebonden methoden is vooral merkbaar bij het gebruik van gebeurtenishandlers, omdat voor de methode addEventListener() is vereist dat u een functie of methode als argument doorgeeft.

Als u een element wilt insluiten, plaatst u het element eerst in de bibliotheek van een FLA-bestand. Gebruik vervolgens de koppelingseigenschap van het element om een naam op te geven voor het ingesloten klassenelement van het element. Als er geen klasse met die naam in het klassenpad kan worden gevonden, wordt er automatisch een klasse voor u gegenereerd. U kunt vervolgens een instantie van het ingesloten klassenelement maken en eigenschappen en methoden gebruiken die door die klasse zijn gedefinieerd of overgeërfd. De volgende code kan bijvoorbeeld worden gebruikt om een ingesloten geluid af te spelen dat is gekoppeld aan een ingesloten klassenelement met de naam PianoMusic:

var piano:PianoMusic = new PianoMusic(); 
var sndChannel:SoundChannel = piano.play();

U kunt ook de metagegevenstag [Embed] gebruiken om middelen in een Flash Professional-project in te sluiten, zoals beschreven in de volgende sectie. Als u de metagegevenstag [Embed] in uw code gebruikt, gebruikt Flash Professional in plaats van de Flash Professional-compiler de Flex-compiler om uw project te compileren.

Om een middel in een ActionScript-code in te sluiten, als u uw code compileert met de Flex-compiler, gebruikt u de metagegevenstag [Embed]. Plaats het element in de hoofdbronmap of in een andere map die zich in het bouwpad van uw project bevindt. Wanneer de compiler van Flex een metagegevenstag Embed aantreft, wordt het ingesloten klassenelement automatisch gemaakt. U kunt toegang krijgen tot de klasse met behulp van een variabele van het gegevenstype Class dat u direct na de metagegevenstag [Embed] declareert. De volgende code sluit bijvoorbeeld een geluid met de naam geluid1.mp3 in en gebruikt een variabele met de naam soundCls om een verwijzing naar het ingesloten klassenelement op te slaan dat aan dat geluid is gekoppeld. In het voorbeeld wordt vervolgens een instantie van het ingesloten klassenelement gemaakt en de methode play() voor die instantie aangeroepen:

package 
{ 
    import flash.display.Sprite; 
    import flash.media.SoundChannel; 
    import mx.core.SoundAsset; 
 
    public class SoundAssetExample extends Sprite 
    { 
        [Embed(source="sound1.mp3")] 
        public var soundCls:Class; 
         
        public function SoundAssetExample() 
        { 
            var mySound:SoundAsset = new soundCls() as SoundAsset; 
            var sndChannel:SoundChannel = mySound.play(); 
        } 
    } 
}