Elementy deskryptora aplikacji AIR

W poniższym słowniku elementów opisano każdy z poprawnych elementów pliku deskryptora aplikacji AIR.

allowBrowserInvocation

Umożliwia interfejsowi API środowiska AIR w przeglądarce wykrywanie i uruchamianie aplikacji.

Jeśli dla tej wartości zostanie ustawiona wartość true , wówczas należy rozważyć zagadnienia związane z bezpieczeństwem. Zostały one opisane w sekcji Wywoływanie aplikacji AIR z przeglądarki (dla programistów ActionScript) oraz w sekcji Wywoływanie aplikacji AIR z przeglądarki (dla programistów HTML).

Więcej informacji zawiera sekcja Uruchamianie zainstalowanej aplikacji AIR z przeglądarki .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<allowBrowserInvocation>true</allowBrowserInvocation>

android

Umożliwia dodawanie elementów do pliku manifestu systemu Android. Środowisko AIR tworzy plik AndroidManifest.xml dla każdego pakietu APK. Korzystając z elementu android w deskryptorze aplikacji AIR, można dodawać do tego pliku dodatkowe elementy. Ten element jest ignorowany na wszystkich platformach poza platformą Android.

Element macierzysty: application

Elementy potomne:

Zawartość

Elementy definiujące właściwości specyficzne dla systemu Android, które mają zostać dodane do manifestu aplikacji Android.

Przykład

<android> 
    <manifestAdditions> 
        ... 
    </manifestAdditions> 
</android>

application

Główny element dokumentu deskryptora aplikacji AIR.

Element macierzysty: brak

Elementy potomne:

Atrybuty

Wartość minimumPatchLevel oznacza minimalny poziom poprawek środowiska wykonawczego AIR wymagany przez tę aplikację.

Wartość xmlns to atrybut przestrzeni nazw XML, który określa wymaganą przez aplikację wersję środowiska wykonawczego AIR.

Przestrzeń nazw zmienia się z każdym głównym wydaniem środowiska AIR (ale nie w przypadku mniejszych poprawek). Ostatni segment przestrzeni nazw, na przykład „3.0”, określa wersję środowiska wykonawczego, jakiej wymaga aplikacja.

Wartości atrybutu xmlns dla najważniejszych wersji środowiska AIR:

xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/1.0" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/1.1" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/1.5" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/1.5.2" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/1.5.3" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/2.0" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/2.5" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/2.6" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/2.7" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.0" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.1" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.2" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3,3" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.4" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.5" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.6" 
xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.7"

Dla aplikacji w formacie SWF wersja środowiska wykonawczego AIR podana w deskryptorze aplikacji określa maksymalną wersję pliku SWF, jaki może zostać załadowany jako początkowa treść aplikacji. Dla aplikacji, dla których została określona wersja środowiska AIR 1.0 lub AIR 1.1, jako początkowej treści można używać jedynie plików SWF9 (Flash Player 9) — nawet jeśli zostały uruchomione za pomocą środowiska wykonawczego AIR 2. Dla aplikacji, dla których została określona wersja środowiska AIR 1.5 (lub nowsza), jako początkowej treści można używać plików SWF9 lub SWF10 (Flash Player 10).

Wersja SWF określa, które wersje interfejsów API środowiska AIR i programu Flash Player są dostępne. Jeśli plik SWF9 jest używany jako początkowa treść aplikacji AIR 1.5, aplikacja będzie miała dostęp jedynie do interfejsów API środowiska AIR 1.1 i programu Flash Player 9. Ponadto zmiany w działaniu dokonane w istniejących interfejsach API środowiska AIR 2.0 lub programu Flash Player 10.1 nie odniosą skutku. (Istotne zmiany w interfejsach API związane z bezpieczeństwem są odstępstwem od tej reguły i mogą być stosowane wstecz w bieżących lub przyszłych poprawkach środowiska wykonawczego).

Dla aplikacji w formacie HTML wersja środowiska wykonawczego podana w deskryptorze aplikacji samodzielnie określa, które wersje interfejsów API środowiska AIR i programu Flash Player są dostępne dla aplikacji. Działanie kodu HTML, CSS i JavaScript jest zawsze określane przez wersję silnika Webkit używanego w zainstalowanym środowisku wykonawczym AIR, a nie przez deskryptor aplikacji.

Podczas ładowania treści SWF przez aplikację AIR wersja interfejsów API środowiska AIR i programu Flash Player dostępnych dla tej treści zależy od sposobu jej ładowania. Niekiedy obowiązująca wersja jest ostatecznie ustalana na podstawie przestrzeni nazw deskryptora aplikacji, niekiedy na podstawie wersji treści ładującej, a niekiedy na podstawie wersji treści ładowanej. W poniższej tabeli został przedstawiony sposób, w jaki wersja interfejsu API jest określana w oparciu o metodę ładowania:

Sposób ładowania treści

Sposób określania wersji interfejsu API

Początkowa treść, aplikacja w formacie SWF

Wersja SWF załadowanego pliku

Początkowa treść, aplikacja w formacie HTML

Przestrzeń nazw deskryptora aplikacji

Plik SWF załadowany przez treść SWF

Wersja treści ładującej

Biblioteka SWF załadowana przez treść HTML za pomocą znacznika <script>

Przestrzeń nazw deskryptora aplikacji

Plik SWF załadowany przez treść HTML za pomocą interfejsów API środowiska AIR lub programu Flash Player (np. flash.display.Loader)

Przestrzeń nazw deskryptora aplikacji

Plik SWF załadowany przez treść HTML za pomocą znaczników <object> lub <embed> (lub równoważnych interfejsów API języka JavaScript)

Wersja SWF wczytanego pliku

Podczas ładowania pliku SWF w wersji innej niż treść ładująca można napotkać na dwa problemy:

  • Wczytanie pliku SWF nowszej wersji przez plik SWF starszej wersji. Odniesienia do interfejsów API dodane w nowszych wersjach środowiska AIR i programu Flash Player pozostaną nierozstrzygnięte.

  • Wczytanie pliku SWF starszej wersji przez plik SWF nowszej wersji. Zachowania interfejsów API zmienionych w nowszych wersjach środowiska AIR i programu Flash Player mogą odbiegać od tych, których oczekuje wczytana zawartość.

Zawartość

Element application zawiera elementy potomne, które definiują właściwości aplikacji AIR.

Przykład

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> 
<application xmlns="http://ns.adobe.com/air/application/3.0"> 
    <id>HelloWorld</id> 
    <version>2.0</version> 
    <filename>Hello World</filename> 
    <name>Example Co. AIR Hello World</name> 
     <description> 
        <text xml:lang="en">This is an example.</text> 
        <text xml:lang="fr">C'est un exemple.</text> 
        <text xml:lang="es">Esto es un ejemplo.</text> 
    </description> 
    <copyright>Copyright (c) 2010 Example Co.</copyright> 
    <initialWindow> 
        <title>Hello World</title> 
        <content> 
            HelloWorld.swf 
        </content> 
        <systemChrome>none</systemChrome> 
        <transparent>true</transparent> 
        <visible>true</visible> 
        <minSize>320 240</minSize> 
    </initialWindow>  
    <installFolder>Example Co/Hello World</installFolder> 
    <programMenuFolder>Example Co</programMenuFolder> 
    <icon> 
        <image16x16>icons/smallIcon.png</image16x16> 
        <image32x32>icons/mediumIcon.png</image32x32> 
        <image48x48>icons/bigIcon.png</image48x48> 
        <image128x128>icons/biggestIcon.png</image128x128>  
    </icon> 
    <customUpdateUI>true</customUpdateUI> 
    <allowBrowserInvocation>false</allowBrowserInvocation> 
    <fileTypes> 
        <fileType> 
            <name>adobe.VideoFile</name> 
            <extension>avf</extension> 
            <description>Adobe Video File</description> 
            <contentType>application/vnd.adobe.video-file</contentType> 
            <icon> 
                <image16x16>icons/avfIcon_16.png</image16x16> 
                <image32x32>icons/avfIcon_32.png</image32x32> 
                <image48x48>icons/avfIcon_48.png</image48x48> 
                <image128x128>icons/avfIcon_128.png</image128x128> 
            </icon> 
        </fileType> 
    </fileTypes> 
</application>

aspectRatio

Określa proporcje aplikacji.

Jeśli ten element nie został określony, aplikacja jest otwierana w „naturalnych” proporcjach i w naturalnej orientacji urządzenia. Naturalna orientacja zależy od urządzenia. Zazwyczaj na urządzeniach z niewielkim wyświetlaczem, takich jak telefony, są to proporcje pionowe. Na niektórych urządzeniach, takich jak tablet iPad, aplikacja jest otwierana w bieżącej orientacji. W środowisku AIR 3.3 lub nowszym ma to zastosowanie do całej aplikacji, nie tylko do początkowego formatu wyświetlania.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

portrait, landscape lub any

Przykład

<aspectRatio>landscape</aspectRatio>

autoOrients

Określa, czy orientacja bieżącej zawartości aplikacji jest automatycznie zmieniana wraz ze zmianą orientacji fizycznej urządzenia. Więcej informacji zawiera artykuł Orientacja stołu montażowego .

W przypadku używania automatycznej orientacji należy wziąć pod uwagę ustawienie właściwości align i scaleMode stołu montażowego w następujący sposób:

stage.align = StageAlign.TOP_LEFT; 
stage.scaleMode = StageScaleMode.NO_SCALE;

Te ustawienia pozwalają aplikacji na obracanie dookoła górnego lewego rogu i uniemożliwiają automatyczne skalowanie zawartości aplikacji. W innych trybach skalowania zawartość aplikacji jest dopasowywana do obróconych wymiarów stołu montażowego, ale jest ona również przycinana, zniekształcana lub nadmiernie zmniejszana. Prawie zawsze można osiągnąć lepsze wyniki, samodzielnie ponownie rysując zawartość lub zmieniając jej układ.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<autoOrients>true</autoOrients>

colorDepth

Określa, czy mają być używane kolory 16-bitowe, czy 32-bitowe.

Stosowanie kolorów 16-bitowych może zwiększyć wydajność renderowania, lecz obniża jakość kolorów. W wersjach wcześniejszych niż AIR 3 kolory 16-bitowe są zawsze używane w systemie Android. W środowisku AIR 3 są domyślnie używane kolory 32-bitowe.

Uwaga: Jeśli aplikacja korzysta z klasy StageVideo, należy używać kolorów 32-bitowych.

Element macierzysty: android

Elementy potomne: brak

Zawartość

Jedna z następujących wartości:

  • 16bit

  • 32bit

Przykład

<android> 
    <colorDepth>16bit</colorDepth> 
    <manifestAdditions>...</manifestAdditions> 
</android>

containsVideo

Określa, czy aplikacja zawiera elementy wideo.

Element macierzysty: android

Elementy potomne: brak

Zawartość

Jedna z następujących wartości:

  • true

  • false

Przykład

<android> 
    <containsVideo>true</containsVideo> 
    <manifestAdditions>...</manifestAdditions> 
</android>

content

Wartość określona dla elementu content jest adresem URL głównego pliku zawartości aplikacji. Może to być plik SWF lub HTML. Adres URL jest określony względem głównego katalogu folderu instalacyjnego aplikacji. (W przypadku uruchomienia aplikacji AIR za pomocą programu ADL adres URL jest określony względem folderu zawierającego plik deskryptora aplikacji. W celu określenia innego katalogu głównego należy określić parametr root-dir programu ADL).

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Adres URL podany względem katalogu aplikacji. Wartość elementu content jest traktowana jako adres URL, dlatego znaki w nazwie pliku content muszą być zapisane w kodzie URL zgodnie z regułami zdefiniowanymi w normie RFC 1738 . Na przykład: znaki spacji muszą być zakodowane jako %20 .

Przykład

<content>TravelPlanner.swf</content>

contentType

Właściwość contentType jest wymagana w środowisku AIR 1.5 lub nowszym. (Była ona właściwością opcjonalną w środowisku AIR 1.0 i 1.1). Ta właściwość pomaga niektórym systemom operacyjnym zlokalizować najlepszą aplikację do otwarcia pliku. Wartość powinna być typem MIME dla treści pliku. Należy zauważyć, że wartość jest ignorowana w systemie Linux, jeśli typ pliku jest już zarejestrowany i ma przypisany typ MIME.

Element macierzysty: fileType

Elementy potomne: brak

Zawartość

Typ i podtyp MIME. Więcej informacji na temat typów MIME można znaleźć w dokumencie RFC2045 .

Przykład

<contentType>text/plain</contentType>

copyright

Informacje o prawach autorskich dotyczących aplikacji AIR. W systemie Mac OS tekst dotyczący praw autorskich pojawia się w oknie dialogowym informacji dla zainstalowanej aplikacji. W systemie Mac OS informacje o prawach autorskich są również wykorzystywane w polu NSHumanReadableCopyright w pliku Info.plist aplikacji.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg zawierający informacje o prawach autorskich dotyczących aplikacji.

Przykład

<copyright>© 2010, Examples, Inc.All rights reserved.</copyright>

customUpdateUI

Określa, czy aplikacja zapewnia własne okna dialogowe aktualizacji. W przypadku wartości false środowisko AIR przedstawia użytkownikowi standardowe okna dialogowe aktualizacji. Z wbudowanego systemu aktualizacji środowiska AIR mogą korzystać wyłącznie aplikacje rozpowszechniane w postaci plików AIR.

Jeśli element customUpdateUI zainstalowanej wersji aplikacji jest ustawiony na true , a użytkownik kliknie dwukrotnie plik AIR dla nowej wersji lub zainstaluje aktualizację aplikacji za pomocą funkcji instalacji bezproblemowej, wówczas środowisko operacyjne otworzy zainstalowaną wersję aplikacji. Środowisko wykonawcze nie otwiera domyślnego instalatora aplikacji AIR. Logika aplikacji może wówczas określić sposób kontynuowania operacji aktualizacji. (Identyfikator aplikacji i identyfikator wydawcy w pliku AIR muszą być zgodne z identyfikatorami w zainstalowanej aplikacji — tylko wówczas możliwe będzie kontynuowanie aktualizacji).

Uwaga: Mechanizm customUpdateUI jest uwzględniany tylko wówczas, gdy aplikacja jest już zainstalowana, a użytkownik kliknie dwukrotnie plik instalacyjny AIR zawierający aktualizację lub zainstaluje aktualizację aplikacji przy użyciu funkcji instalowania bezproblemowego. Aktualizację można pobrać i uruchomić za pośrednictwem logiki aplikacji, wyświetlając w razie potrzeby własny interfejs użytkownika, niezależnie od tego, czy dla customUpdateUI ustawiona jest wartość true .

Więcej informacji zawiera sekcja Aktualizowanie aplikacji AIR .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<customUpdateUI>true</customUpdateUI>

depthAndStencil

Wskazuje, że aplikacja wymaga zastosowania bufora głębi lub bufora szablonu. Te bufory są zazwyczaj używane podczas pracy z zawartością 3D. Domyślnie ten element ma wartość false w celu wyłączenia bufora głębi i bufora szablonu. Ten element jest potrzebny, gdyż bufory należy przydzielić podczas uruchamiania aplikacji — przed wczytaniem zawartości.

Ustawienie tego elementu musi odpowiadać wartości przekazanej w argumencie enableDepthAndStencil do metody Context3D.configureBackBuffer() . Jeśli te wartości nie są zgodne, środowisko AIR generuje błąd.

Ten element ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy renderMode = direct . Jeśli właściwość renderMode nie ma wartości direct , narzędzie ADT generuje błąd 118.

<depthAndStencil> element unexpected for render mode cpu.  It requires "direct" render mode.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<depthAndStencil>true</depthAndStencil>

description

Opis aplikacji wyświetlany w instalatorze aplikacji AIR.

Po określeniu pojedynczego węzła text (zamiast wielu elementów text) instalator aplikacji AIR korzysta z tego opisu bez względu na język systemu. W przeciwnym razie instalator aplikacji AIR korzysta z opisu, który jest najbliższy językowi interfejsu systemu operacyjnego użytkownika. Załóżmy na przykład, że w instalacji element description pliku deskryptora aplikacji zawiera wartość ustawień regionalnych en (angielski). Instalator aplikacji AIR korzysta z opisu en pod warunkiem, że system użytkownika identyfikuje en (angielski) jako język interfejsu użytkownika. Ten instalator korzysta z opisu en również wówczas, gdy język interfejsu systemu operacyjnego to en-US (angielski USA). Jeśli jednak język interfejsu użytkownika to en-US, a plik deskryptora aplikacji definiuje nazwy en-US i en-GB, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z wartości en-US. Jeśli aplikacja nie definiuje opisu zgodnego z językiem interfejsu użytkownika systemu, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z pierwszej wartości description zdefiniowanej w pliku deskryptora aplikacji.

Więcej informacji na temat programowania aplikacji wielojęzycznych zawiera sekcja Lokalizowanie aplikacji AIR .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: text

Zawartość

Schemat deskryptora aplikacji AIR 1.0 zezwala na zdefiniowanie tylko jednego prostego węzła text dla nazwy (zamiast wielu elementów text ).

W środowisku AIR 1.1 (lub nowszym) można określić wiele języków w elemencie description . Atrybut xml:lang dla każdego elementu text określa kod języka zdefiniowany w normie RFC4646 (http://www.ietf.org/rfc/rfc4646.txt).

Przykład

Opis prostego węzła text:

<description>This is a sample AIR application.</description> 

Opis ze zlokalizowanymi elementami text dla języka angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego (obowiązuje w środowisku AIR 1.1 lub nowszym):

<description> 
    <text xml:lang="en">This is an example.</text> 
    <text xml:lang="fr">C'est un exemple.</text> 
    <text xml:lang="es">Esto es un ejemplo.</text> 
</description> 

description

Opis typu pliku jest wyświetlany użytkownikowi przez system operacyjny. Opisu typu pliku nie można lokalizować.

Dodatkowe informacje zawiera sekcja Element description jako element potomny elementu application.

Element macierzysty: fileType

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg opisujący zawartość pliku.

Przykład

<description>PNG image</description>

embedFonts

Umożliwia zastosowanie czcionek niestandardowych do obiektu StageText w aplikacji AIR. Ten element jest opcjonalny.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: czcionka

Zawartość

Element embedFonts może zawierać dowolną liczbę elementów czcionek.

Przykład

<embedFonts> 
   <font> 
      <fontPath>ttf/space age.ttf</fontPath>
      <fontName>space age</fontName> 
   </font>
   <font> 
      <fontPath>ttf/xminus.ttf</fontPath>
      <fontName>xminus</fontName> 
   </font>
</embedFonts>

Entitlements

W systemie iOS są używane właściwości określane jako uprawnienia, które pozwalają aplikacji uzyskać dostęp do dodatkowych zasobów i funkcji. W aplikacji dla urządzeń przenośnych z systemem iOS można podać te informacje za pomocą elementu Entitlements.

Element macierzysty: iPhone

Elementy potomne: Elementy pliku Entitlements.plist systemu iOS

Zawartość

Zawiera elementy potomne określające pary klucz-wartość do użycia jako ustawienia Entitlements.plist na potrzeby aplikacji. Zawartość elementu Entitlements powinna być zawarta w bloku CDATA. Więcej informacji znajduje się w materiale Dokumentacja klucza Entitlement w bibliotece dla programistów systemu iOS.

Przykład

<iphone> 
... 
   <Entitlements> 
      <![CDATA[ 
         <key>aps-environment</key> 
         <string>development</string> 
      ]]> 
   </Entitlements> 
</iphone>

extension

Ciąg rozszerzenia typu pliku.

Element macierzysty: fileType

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg określający znaki rozszerzenia pliku (bez kropki, „.”).

Przykład

<extension>png</extension>

extensionID

Określa identyfikator rozszerzenia języka ActionScript używanego przez aplikację. Ten identyfikator jest definiowany w dokumencie deskryptora aplikacji.

Element macierzysty: extensions

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg określający identyfikator rozszerzenia języka ActionScript.

Przykład

<extensionID>com.example.extendedFeature</extensionID>

extensions

Określa rozszerzenia języka ActionScript używane przez aplikację.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: extensionID

Zawartość

Elementy potomne extensionID zawierające identyfikatory rozszerzeń języka ActionScript z pliku deskryptora rozszerzeń.

Przykład

<extensions> 
    <extensionID>extension.first</extensionID> 
    <extensionID>extension.next</extensionID> 
    <extensionID>extension.last</extensionID> 
</extensions>

externalSwfs

Określa nazwę pliku tekstowego, który zawiera listę plików SWF do skonfigurowania przez ADT na potrzeby zdalnego przechowywania. Aby zminimalizować wstępny rozmiar pobieranej aplikacji, można spakować podzbiór plików SWF używanych przez aplikację, a do wczytywania pozostałych zewnętrznych plików SWF (zawierających tylko zasoby) stosować metodę Loader.load() w czasie wykonywania. W celu skorzystania z tej funkcji trzeba spakować aplikację w taki sposób, aby narzędzie ADT przeniosło cały kod bajtowy ActionScript (ABC) z zewnętrznych plików SWF do głównego pliku SWF aplikacji, co pozwoli uzyskać plik SWF zawierający tylko zasoby. Sposób ten zapewnia zgodność z obowiązującą w sklepie Apple Store regułą, która zabrania pobierania jakiegokolwiek kodu do zainstalowanej aplikacji.

Więcej informacji zawiera dokument Minimalizowanie ilości pobieranych danych przez wczytywanie zewnętrznych plików SWF zawierających tylko zasoby .

Element macierzysty: iPhone , initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Nazwa pliku tekstowego zawierającego rozdzieloną znakami końca wiersza listę plików SWF, które mają być przechowywane na zdalnym serwerze.

Atrybuty:

Brak.

Przykłady

iOS:

<iPhone> 
    <externalSwfs>FileContainingListofSWFs.txt</externalSwfs> 
</iPhone>

filename

Ciąg znaków używany jako nazwa pliku aplikacji (bez rozszerzenia) po zainstalowaniu aplikacji. Plik aplikacji uruchamia aplikację AIR w środowisku wykonawczym. Jeśli nie określono wartości name , wówczas wartość filename jest używana również jako nazwa folderu instalacyjnego.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Właściwość filename może zawierać dowolne znaki Unicode (UTF-8) z wyjątkiem poniższych, których stosowanie jest zabronione w nazwach plików w różnych systemach plików:

Znak

Kod szesnastkowy

różne

0x00 – x1F

*

x2A

"

x22

:

x3A

>

x3C

<

x3E

?

x3F

\

x5C

|

x7C

Wartość filename nie może kończyć się kropką.

Przykład

<filename>MyApplication</filename>

fileType

Opisuje pojedynczy typ pliku, który może zostać zarejestrowany dla aplikacji.

Element macierzysty: fileTypes

Elementy potomne:

Zawartość

Elementy opisujące typ pliku.

Przykład

<fileType> 
    <name>foo.example</name> 
    <extension>foo</extension> 
    <description>Example file type</description> 
    <contentType>text/plain</contentType> 
    <icon> 
        <image16x16>icons/fooIcon16.png</image16x16> 
        <image48x48>icons/fooIcon48.png</imge48x48> 
    <icon> 
</fileType>

fileTypes

Element fileTypes umożliwia deklarowanie typów plików, z którymi można kojarzyć aplikacje AIR.

Po zainstalowaniu aplikacji AIR wszystkie zadeklarowane typy plików zostają zarejestrowane w systemie operacyjnym. Jeśli te typy plików nie są jeszcze skojarzone z inną aplikacją, wówczas są kojarzone z aplikacją AIR. W celu zastąpienia istniejącego skojarzenia między typem pliku a inną aplikacją należy użyć metody NativeApplication.setAsDefaultApplication() w środowisku wykonawczym (najlepiej za zgodą użytkownika).

Uwaga: Metody środowiska wykonawczego mogą zarządzać tylko skojarzeniami dla typów plików zadeklarowanych w deskryptorze aplikacji.

Element fileTypes jest opcjonalny.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: fileType

Zawartość

Element fileTypes może zawierać dowolną liczbę elementów fileType .

Przykład

<fileTypes> 
    <fileType> 
        <name>adobe.VideoFile</name> 
        <extension>avf</extension> 
        <description>Adobe Video File</description> 
        <contentType>application/vnd.adobe.video-file</contentType> 
        <icon> 
            <image16x16>icons/AIRApp_16.png</image16x16>       
            <image32x32>icons/AIRApp_32.png</image32x32>       
            <image48x48>icons/AIRApp_48.png</image48x48>      
            <image128x128>icons/AIRApp_128.png</image128x128> 
        </icon> 
    </fileType> 
</fileTypes>

czcionka

Opisuje pojedynczą czcionkę niestandardową, jakiej można użyć w aplikacji AIR.

Element macierzysty: embedFonts

Elementy potomne: fontName , fontPath

Zawartość

Elementy określające nazwę oraz ścieżkę czcionki niestandardowej.

Przykład

<font> 
   <fontPath>ttf/space age.ttf</fontPath>
   <fontName>space age</fontName> 
</font>

fontName

Określa nazwę czcionki niestandardowej.

element macierzysty: czcionka

Elementy potomne: brak

Zawartość

Nazwa czcionki niestandardowej do zdefiniowania we właściwości StageText.fontFamily

Przykład

<fontName>space age</fontName> 

fontPath

Podaje lokalizację pliku niestandardowych czcionek.

element macierzysty: czcionka

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ścieżka pliku czcionki niestandardowej (w odniesieniu do źródła).

Przykład

<fontPath>ttf/space age.ttf</fontPath> 

forceCPURenderModeForDevices

Wymusza tryb renderowania z użyciem procesora dla określonego zbioru urządzeń. Ta funkcja umożliwia selektywne włączenie trybu renderowania GPU dla pozostałych urządzeń z systemem iOS.

Ten znacznik można dodać jako obiekt potomny znacznika iPhone , wskazując rozdzieloną spacjami listę nazw modeli urządzeń. Prawidłowe nazwy modeli urządzeń:

iPad1,1

iPhone1,1

iPod1,1

iPad2,1

iPhone1,2

iPod2,1

iPad2,2

iPhone2,1

iPod3,3

iPad2,3

iPhone3.1

iPod4,1

iPad2,4

iPhone3,2

iPod5,1

iPad2,5

iPhone4,1

iPad3,1

iPhone5,1

iPad3,2

iPad3,3

iPad3,4

Element macierzysty: iPhone , initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Rozdzielona spacjami lista nazw modeli urządzeń.

Atrybuty:

Brak.

Przykłady

iOS:

... 
<renderMode>GPU</renderMode> 
... 
<iPhone> 
... 
   <forceCPURenderModeForDevices>iPad1,1 iPhone1,1 iPhone1,2 iPod1,1 
   </forceCPURenderModeForDevices> 
</iPhone>

fullScreen

Określa, czy aplikacja jest uruchamiana w trybie pełnoekranowym.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<fullscreen>true</fullscreen>

height

Początkowa wysokość głównego okna aplikacji.

Jeśli wysokość nie zostanie ustawiona, zostanie określona przez ustawienia w głównym pliku SWF, a w przypadku aplikacji AIR w języku HTML przez system operacyjny.

Maksymalna wysokość okna została zmieniona w środowisku AIR 2 z 2048 pikseli na 4096 pikseli.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Dodatnia liczba całkowita o maksymalnej wartości wynoszącej 4095.

Przykład

<height>4095</height>

icon

Właściwość icon określa jeden lub większą liczbę plików ikon, jakie mogą być używane dla aplikacji. Dołączenie ikony jest opcjonalne. Jeśli właściwość icon nie zostanie określona, wówczas system operacyjny wyświetla ikonę domyślną.

Ścieżka jest określona względem katalogu głównego aplikacji. Pliki ikon muszą być w formacie PNG. Możliwe jest określenie ikon we wszystkich następujących rozmiarach:

Jeśli istnieje element określonego rozmiaru, obraz w pliku musi być dokładnie zgodny z określonym rozmiarem. Jeśli nie są dostępne wszystkie rozmiary, wówczas zmieniana jest skala rozmiaru najbliższego dla określonego zastosowania ikony przez system operacyjny.

Uwaga: Określone ikony nie są automatycznie dodawane do pakietu AIR. Podczas pakowania aplikacji pliki ikon musza być dołączane do odpowiednich lokalizacji względnych.

W celu zapewnienia najlepszych rezultatów należy udostępnić obraz dla każdego z dostępnych rozmiarów. Ponadto należy się upewnić, że ikony wyglądają odpowiednio w trybach koloru 16- i 32-bitowego.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: imageNxN

Zawartość

Element imageNxN dla każdego wymaganego rozmiaru ikony.

Przykład

<icon> 
    <image16x16>icons/smallIcon.png</image16x16> 
    <image32x32>icons/mediumIcon.png</image32x32> 
    <image48x48>icons/bigIcon.png</image48x48> 
    <image128x128>icons/biggestIcon.png</image128x128>  
</icon>

id

Ciąg znaków identyfikatora aplikacji, określany jako identyfikator aplikacji. Często jest używany identyfikator w odwrotnej notacji DNS, ale ten styl nie jest wymagany.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Wartość identyfikatora jest ograniczona do następujących znaków:

  • 0–9

  • a–z

  • A–Z

  • . (kropka)

  • - (kreska)

Wartość musi zawierać od 1 do 212 znaków. Ten element jest wymagany.

Przykład

<id>org.example.application</id>

imageNxN

Definiuje ścieżkę do ikony względem katalogu aplikacji.

Można używać następujących rozmiarów ikon, przy czym każdy określa inny rozmiar ikony:

  • image16x16

  • image29x29 (AIR 2 i nowsze wersje)

  • image32x32

  • image36x36 (AIR 2.5 i nowsze wersje)

  • image48x48

  • image50x50 (AIR 3.4 i nowsze wersje)

  • image57x57 (AIR 2 i nowsze wersje)

  • image58x58 (AIR 3.4 i nowsze wersje)

  • image72x72 (AIR 2 i nowsze wersje)

  • image100x100 (AIR 3.4 i nowsze wersje)

  • image114x114 (AIR 2.6 i nowsze wersje)

  • image128x128

  • image144x144 (AIR 3.4 i nowsze wersje)

  • image512x512 (AIR 2 i nowsze wersje)

  • image1024x1024 (AIR 3.4 i nowsze wersje)

Ikona musi być grafiką PNG o rozmiarze dokładnie takim, jaki określono w elemencie image. Pliki ikon muszą być dołączone do pakietu aplikacji. Ikony, których dotyczą odniesienia w dokumencie deskryptora aplikacji, nie są automatycznie dołączane.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ścieżka pliku ikony może zawierać dowolne znaki Unicode (UTF-8) z wyjątkiem poniższych, których stosowanie jest zabronione w nazwach plików w różnych systemach plików:

Znak

Kod szesnastkowy

różne

0x00 – x1F

*

x2A

"

x22

:

x3A

>

x3C

<

x3E

?

x3F

\

x5C

|

x7C

Przykład

<image32x32>icons/icon32.png</image32x32>

InfoAdditions

Umożliwia określanie dodatkowych właściwości aplikacji systemu iOS.

Element macierzysty: iPhone

Elementy potomne: Elementy pliku Info.plist systemu iOS

Zawartość

Zawiera elementy potomne określające pary klucz-wartość do użycia jako ustawienia Info.plist na potrzeby aplikacji. Zawartość elementu InfoAdditions powinna być zawarta w bloku CDATA.

Informacje na temat par kluczy i wartości oraz sposobu wyrażania ich w języku XML zawiera dokument Information Property List Key Reference (Dokumentacja kluczy listy właściwości informacji).

Przykład

<InfoAdditions> 
    <![CDATA[ 
        <key>UIStatusBarStyle</key> 
        <string>UIStatusBarStyleBlackOpaque</string> 
        <key>UIRequiresPersistentWiFi</key> 
        <string>NO</string> 
    ]]> 
</InfoAdditions>

initialWindow

Definiuje główny plik zawartości i początkowy wygląd aplikacji.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: Jako elementy potomne elementu initialWindow mogą występować wszystkie poniższe elementy. Jednak niektóre elementy są ignorowane w zależności od tego, czy środowisko AIR obsługuje okna na danej platformie.

Element

Komputer

Urządzenie przenośne

aspectRatio

Ignorowany

Stosowany

autoOrients

Ignorowany

Stosowany

content

Stosowany

Stosowany

depthAndStencil

Stosowany

Stosowany

fullScreen

Ignorowany

Stosowany

height

Stosowany

Ignorowany

maximizable

Stosowany

Ignorowany

maxSize

Stosowany

Ignorowany

minimizable

Stosowany

Ignorowany

minSize

Stosowany

Ignorowany

renderMode

używane (AIR 3.0 i nowsze wersje)

Stosowany

requestedDisplayResolution

Używane (AIR 3.6 i nowsze wersje)

Ignorowany

resizable

Stosowany

Ignorowany

softKeyboardBehavior

Ignorowany

Stosowany

systemChrome

Stosowany

Ignorowany

title

Stosowany

Ignorowany

transparent

Stosowany

Ignorowany

visible

Stosowany

Ignorowany

width

Stosowany

Ignorowany

x

Stosowany

Ignorowany

y

Stosowany

Ignorowany

Zawartość

Elementy potomne definiujące zachowanie i wygląd aplikacji.

Przykład

<initialWindow> 
    <title>Hello World</title> 
    <content> 
        HelloWorld.swf 
    </content> 
    <depthAndStencil>true</depthAndStencil> 
    <systemChrome>none</systemChrome> 
    <transparent>true</transparent> 
    <visible>true</visible> 
    <maxSize>1024 800</maxSize> 
    <minSize>320 240</minSize> 
    <maximizable>false</maximizable> 
    <minimizable>false</minimizable> 
    <resizable>true</resizable> 
    <x>20</x> 
    <y>20</y> 
    <height>600</height> 
    <width>800</width> 
    <aspectRatio>landscape</aspectRatio> 
    <autoOrients>true</autoOrients> 
    <fullScreen>false</fullScreen> 
    <renderMode>direct</renderMode> 
</initialWindow>

installFolder

Identyfikuje podkatalog domyślnego katalogu instalacyjnego.

W systemie Windows domyślnym folderem instalacyjnym jest katalog Program Files. W systemie Mac OS jest to katalog /Applications. W systemie Linux jest to katalog /opt/. Na przykład: jeśli właściwość installFolder jest ustawiona na "Acme" , a aplikacja ma nazwę "ExampleApp" , wówczas aplikacja zostanie zainstalowana w folderze C:\Program Files\Acme\ExampleApp w systemie Windows, w folderze /Applications/Acme/Example.app w systemie MacOS i w folderze /opt/Acme/ExampleApp w systemie Linux.

Właściwość installFolder jest opcjonalna. Jeśli właściwość installFolder nie zostanie określona, wówczas aplikacja zostanie zainstalowana w domyślnym katalogu instalacyjnym, zgodnie z właściwością name .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Właściwość installFolder może zawierać dowolne znaki Unicode (UTF-8) z wyjątkiem znaków, których użycie jest zabronione w nazwach folderów w różnych systemach plików. (Listę wyjątków przedstawiono w opisie właściwości filename ).

Znak ukośnika (/) powinien być używany jako znak separatora katalogu, jeśli jest wymagane określenie podkatalogu zagnieżdżonego.

Przykład

<installFolder>utilities/toolA</installFolder>

iPhone

Definiuje właściwości aplikacji specyficzne dla systemu iOS.

Element macierzysty: application

manifest

Określa informacje, które mają zostać dodane do pliku manifestu systemu Android dla aplikacji.

Element macierzysty: manifestAdditions

Elementy potomne: Elementy zdefiniowane przez zestaw SDK systemu Android.

Zawartość

Element manifestu nie należy w rzeczywistości do schematu deskryptora aplikacji AIR. Jest on głównym elementem dokumentu XML manifestu w systemie Android. Cała zawartość, jaka ma zostać umieszczona w elemencie manifestu, musi być zgodna ze schematem AndroidManifest.xml. Podczas tworzenia pliku APK za pomocą narzędzi AIR informacje w elemencie manifestu są kopiowane do odpowiedniej części tworzonego pliku AndroidManifest.xml aplikacji.

Jeśli zostaną określone wartości manifestu dostępne tylko w wersji zestawu SDK nowszej niż bezpośrednio obsługiwana przez środowisko AIR, należy ustawić flagę -platformSDK na ADT podczas pakowania aplikacji. Flagę należy ustawić na ścieżkę w systemie plików, która wskazuje wersję zestawu SDK systemu Android obsługującą dodawane wartości.

Sam element manifestu musi być ujęty w blok CDATA w deskryptorze aplikacji AIR.

Przykład

<![CDATA[      
    <manifest android:sharedUserID="1001"> 
        <uses-permission android:name="android.permission.CAMERA"/> 
        <uses-feature android:required="false" android:name="android.hardware.camera"/> 
        <application     android:allowClearUserData="true" 
                    android:enabled="true" 
                    android:persistent="true"/> 
    </manifest> 
]]>

manifestAdditions

Określa informacje, które mają zostać dodane do pliku manifestu systemu Android.

Każda aplikacja dla systemu Android zawiera plik manifestu, który definiuje podstawowe właściwości aplikacji. Manifest systemu Android jest oparty na podobnym pomyśle co deskryptor aplikacji AIR. Aplikacja AIR dla systemu Android ma zarówno deskryptor aplikacji, jak i automatycznie tworzony plik manifestu systemu Android. Gdy aplikacja AIR dla systemu Android jest pakowana, informacje w tym elemencie manifestAdditions są dodawane do odpowiednich części dokumentu manifestu Android.

Element macierzysty: android

Elementy potomne: manifest

Zawartość

Informacje w elemencie manifestAdditions są dodawane do dokumentu XML AndroidManifest.

W celu zapewnienia prawidłowego działania aplikacji i środowiska wykonawczego wiele wpisów manifestu w tworzonym dokumencie manifestu systemu Android jest ustawianych przez środowisko AIR. Nie można nadpisywać następujących ustawień.

Nie można ustawiać następujących atrybutów elementu manifest:

  • package

  • android:versionCode

  • android:versionName

Nie można ustawiać następujących atrybutów dla głównego elementu activity:

  • android:label

  • android:icon

Nie można ustawiać następujących atrybutów elementu application:

  • android:theme

  • android:name

  • android:label

  • android:windowSoftInputMode

  • android:configChanges

  • android:screenOrientation

  • android:launchMode

Przykład

<manifestAdditions> 
    <![CDATA[      
        <manifest android:installLocation="preferExternal"> 
            <uses-permission android:name="android.permission.INTERNET"/> 
            <application     android:allowClearUserData="true" 
                        android:enabled="true" 
                        android:persistent="true"/> 
        </manifest> 
    ]]> 
</manifestAdditions>

maximizable

Określa, czy można maksymalizować okno.

Uwaga: W systemach operacyjnych, w których maksymalizowanie jest operacją zmiany rozmiaru (takich jak Mac OS X), dla elementów maximizable i resizable należy ustawić wartość false , aby zapobiec powiększaniu okna lub zmianie jego wielkości.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true (domyślnie) lub false

Przykład

<maximizable>false</maximizable>

maxSize

Maksymalne rozmiary okna. Jeśli rozmiar maksymalny nie zostanie ustawiony, określi go system operacyjny.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Dwie liczby całkowite przedstawiające maksymalną szerokość i wysokość, oddzielone odstępami.

Uwaga: W środowisku AIR 2 maksymalny rozmiar okna obsługiwany przez środowisko AIR został zwiększony z 2048 x 2048 pikseli do 4096 x 4096 pikseli. (Współrzędne ekranu zaczynają się od zera, dlatego maksymalną wartością szerokości lub wysokości, której można użyć, jest 4095).

Przykład

<maxSize>1024 360</maxSize>

minimizable

Określa, czy można minimalizować okno.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true (domyślnie) lub false

Przykład

<minimizable>false</minimizable>

minSize

Określa minimalny rozmiar dozwolony dla okna.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Dwie liczby całkowite przedstawiające minimalną szerokość i wysokość, oddzielone odstępami. Minimalny rozmiar narzucany przez system operacyjny ma pierwszeństwo w stosunku do wartości ustawionej w deskryptorze aplikacji.

Przykład

<minSize>120 60</minSize>

name

Tytuł aplikacji wyświetlany w instalatorze aplikacji AIR.

Jeśli nie określono elementu name , instalator aplikacji AIR wyświetla wartość filename jako nazwę pliku.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: text

Zawartość

Po określeniu pojedynczego węzła text (zamiast wielu elementów <text> ) instalator aplikacji AIR korzysta z tej nazwy bez względu na język systemu.

Schemat deskryptora aplikacji AIR 1.0 zezwala na zdefiniowanie tylko jednego prostego węzła text dla nazwy (zamiast wielu elementów text ). W środowisku AIR 1.1 (lub nowszym) można określić wiele języków w elemencie name .

Atrybut xml:lang dla każdego elementu text określa kod języka zdefiniowany w normie RFC4646 (http://www.ietf.org/rfc/rfc4646.txt).

Instalator aplikacji AIR korzysta z nazwy, która jest najbliższa językowi interfejsu systemu operacyjnego użytkownika. Na przykład: należy rozważyć instalację, w której element name pliku deskryptora aplikacji zawiera wartość ustawień narodowych en (angielski). Instalator aplikacji AIR korzysta z nazwy en pod warunkiem, że system operacyjny identyfikuje en (angielski) jako język interfejsu użytkownika. Korzysta z nazwy en również wówczas, gdy język interfejsu systemu operacyjnego to en-US (angielski USA). Jeśli jednak język interfejsu użytkownika to en-US, a plik deskryptora aplikacji definiuje nazwy en-US i en-GB, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z wartości en-US. Jeśli aplikacja nie definiuje nazwy zgodnej z językami interfejsu użytkownika systemu, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z pierwszej wartości name zdefiniowanej w pliku deskryptora aplikacji.

Element name definiuje tylko tytuł aplikacji używany w instalatorze aplikacji AIR. Instalator aplikacji AIR obsługuje wiele języków: chiński tradycyjny, chiński uproszczony, czeski, holenderski, angielski, francuski, niemiecki, włoski, japoński, koreański, polski, portugalski (Brazylia), rosyjski, hiszpański, szwedzki i turecki. Instalator aplikacji AIR wybiera język wyświetlany (dla tekstu innego niż tytuł i opis aplikacji) na podstawie języka interfejsu użytkownika systemu. Wybór języka jest uzależniony od ustawień w pliku deskryptora aplikacji.

Element name nie definiuje ustawień narodowych dostępnych dla aplikacji działającej, zainstalowanej. Szczegółowe informacje na temat programowania aplikacji wielojęzycznych zawiera sekcja Lokalizowanie aplikacji AIR .

Przykład

W poniższym przykładzie nazwę zdefiniowano za pomocą prostego węzła text.

<name>Test Application</name> 

W poniższym przykładzie dotyczącym środowiska AIR 1.1 (i nowszych wersji) nazwę określono w trzech językach (angielskim, francuskim i hiszpańskim) za pomocą węzłów elementu <text>.

<name> 
    <text xml:lang="en">Hello AIR</text> 
    <text xml:lang="fr">Bonjour AIR</text> 
    <text xml:lang="es">Hola AIR</text> 
</name> 

name

Określa nazwę typu pliku.

Element macierzysty: fileType

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg przedstawiający nazwę typu pliku.

Przykład

<name>adobe.VideoFile</name>

programMenuFolder

Określa lokalizację, w której należy umieścić skróty do aplikacji, jakie będą dostępne w menu Wszystkie programy systemu operacyjnego Windows lub Applications (Aplikacje) systemu Linux. (To ustawienie jest aktualnie ignorowane w innych systemach operacyjnych).

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg użyty dla właściwości programMenuFolder może zawierać dowolne znaki Unicode (UTF-8) z wyjątkiem znaków, których użycie jest zabronione w nazwach folderów w różnych systemach plików. (Listę wyjątków przedstawiono w opisie elementu filename ). Znak ukośnika (/) nie może być używany jako ostatni znak w tej wartości.

Przykład

<programMenuFolder>Example Company/Sample Application</programMenuFolder>

publisherID

Określa identyfikator wydawcy w przypadku aktualizacji aplikacji AIR utworzonej pierwotnie za pomocą środowiska AIR 1.5.2 lub starszego.

W przypadku tworzenia aktualizacji aplikacji określa wyłącznie identyfikator wydawcy. Wartość elementu publisherID musi być zgodna z identyfikatorem wydawcy utworzonym przez środowisko AIR dla wcześniejszej wersji tej aplikacji. W przypadku zainstalowanej aplikacji identyfikator wydawcy można znaleźć w pliku META-INF/AIR/publisherid w folderze, w którym zainstalowano aplikację.

Nowe aplikacje utworzone za pomocą środowiska AIR 1.5.3 lub nowszego nie powinny określać identyfikatora wydawcy.

Więcej informacji zawiera sekcja Informacje o identyfikatorach wydawców AIR .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg identyfikatora wydawcy.

Przykład

<publisherID>B146A943FBD637B68C334022D304CEA226D129B4.1</publisherID>

renderMode

Określa, czy jeśli w systemie jest obsługiwane przyspieszanie za pomocą GPU, to ma ono być stosowane.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Jedna z następujących wartości:

  • Wartość auto (domyślna) obecnie oznacza stosowanie trybu procesora.

  • Wartość cpu powoduje, że przyspieszanie sprzętowe nie jest stosowane.

  • Wartość direct oznacza, że tworzenie kompozycji podczas renderowania jest obsługiwane przez procesor, natomiast kopiowanie bitowe korzysta z GPU. Dostępne w środowisku AIR 3 i nowszych wersjach.

    Uwaga: Aby można było stosować przyspieszanie GPU zawartości Flash w środowisku AIR dla platform przenośnych, firma Adobe zaleca, aby zamiast opcji renderMode="direct" (obiektu Stage3D) użyć opcji renderMode="gpu". Firma Adobe oficjalnie oferuje pomoc techniczną dla następujących architektur opartych na obiekcie Stage3D i zaleca ich stosowanie: Starling (2D) i Away3D (3D). Więcej informacji o architekturach Stage3D oraz Starling/Away3D znajduje się w dokumencie http://gaming.adobe.com/getstarted/ .
  • Wartość gpu powoduje, że przyspieszanie sprzętowe jest stosowane, jeśli jest dostępne.

    Ważne: Nie należy używać trybu renderowania GPU w przypadku aplikacji Flex.

Przykład

<renderMode>direct</renderMode>

requestedDisplayResolution

Określa, czy na urządzeniu lub komputerze wyposażonym w wyświetlacz o wysokiej rozdzielczości aplikacja dąży do stosowania rozdzielczości standardowej czy wysokiej. Po ustawieniu wartości standard , która jest wartością domyślną, ekran jest widoczny dla aplikacji jako ekran o standardowej rozdzielczości. Po ustawieniu wartości high aplikacja może odwoływać się do każdego piksela w wysokiej rozdzielczości.

Jeśli na przykład na telefonie iPhone z ekranem o rozdzielczości 640x960 jest ustawiona wartość standard , stół montażowy zajmujący cały ekran ma wymiary 320x480, a każdy piksel aplikacji jest renderowany jako cztery piksele ekranu. W przypadku ustawienia high stół montażowy zajmujący cały ekran ma wymiary 640x960.

Na urządzeniach z ekranem o standardowej rozdzielczości wymiary stołu montażowego są zgodne z wymiarami ekranu niezależnie od tego, które ustawienie jest używane.

Jeśli element requestedDisplayResolution jest zagnieżdżony w elemencie iPhone , jest stosowany dla urządzeń z systemem iOS. W takiej sytuacji za pomocą atrybutu excludeDevices można wskazać urządzenia, dla których nie jest stosowane to ustawienie.

Jeśli element requestedDisplayResolution jest zagnieżdżony w elemencie initialWindow , jest stosowany w przypadku aplikacji komputerowych AIR na komputerach MacBook Pro, które obsługują wyświetlacze o wysokiej rozdzielczości. Określona wartość dotyczy wszystkich okien natywnych używanych w aplikacji. Zagnieżdżenie elementu requestedDisplayResolution w elemencie initialWindow jest obsługiwane od wersji 3.6 środowiska AIR.

Element macierzysty: iPhone , initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

standard (domyślnie) lub high

Atrybut:

excludeDevices — rozdzielona spacjami lista nazw lub prefiksów nazw modeli urządzeń z systemem iOS. Umożliwia programistom ustawianie wysokiej lub standardowej rozdzielczości zależnie od urządzenia. Ten atrybut jest dostępny tylko w systemie iOS (element requestedDisplayResolution jest zagnieżdżony w elemencie iPhone ). Atrybut excludeDevices jest dostępny w środowisku AIR 3.6 lub nowszym.

Na każdym urządzeniu, którego model jest wymieniony w tym atrybucie, wartość requestedDisplayResolution jest odwrotna od ustawionej. Jeśli element requestedDisplayResolution ma wartość high , na wykluczonych urządzeniach jest używana standardowa rozdzielczość. Jeśli element requestedDisplayResolution ma wartość standard , na wykluczonych urządzeniach jest używana wysoka rozdzielczość.

Wartościami są nazwy i prefiksy nazw modeli urządzeń z systemem iOS. Wartość iPad3,1 oznacza na przykład tablet iPad Wi-Fi 3. generacji (ale nie modele GSM i CDMA tabletu iPad 3. generacji). Wartość iPad3 oznacza wszystkie tablety iPad 3. generacji. Nieoficjalna lista modeli urządzeń z systemem iOS jest dostępna na stronie modeli witryny wiki dotyczącej telefonu iPhone .

Przykłady

Komputer:

<initialWindow> 
    <requestedDisplayResolution>high</requestedDisplayResolution> 
</initialWindow>

iOS:

<iPhone> 
    <requestedDisplayResolution excludeDevices="iPad3 iPad4">high</requestedDisplayResolution> 
</iPhone>

resizable

Określa, czy można zmieniać rozmiar okna.

Uwaga: W systemach operacyjnych, w których maksymalizowanie jest operacją zmiany rozmiaru (takich jak Mac OS X), dla elementów maximizable i resizable należy ustawić wartość false , aby zapobiec powiększaniu okna lub zmianie jego wielkości.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne:

Zawartość

true (domyślnie) lub false

Przykład

<resizable>false</resizable>

softKeyboardBehavior

Określa domyślny sposób działania aplikacji, gdy jest wyświetlana klawiatura wirtualna. Domyślnym zachowaniem jest przesunięcie aplikacji do góry. Środowisko wykonawcze utrzymuje aktywne pole tekstowe lub obiekt interaktywny na ekranie. Jeśli aplikacja nie posiada własnej logiki obsługi klawiatury, można użyć opcji pan .

Można również wyłączyć domyślne zachowanie, ustawiając dla elementu softKeyboardBehavior wartość none . W takiej sytuacji uniesienie klawiatury programowej spowoduje wywołanie zdarzenia SoftKeyboardEvent przez pola tekstowe i obiekty interaktywne, ale środowisko wykonawcze nie przesunie aplikacji ani nie zmieni jej rozmiaru. To aplikacja będzie odpowiedzialna za zachowanie widoczności obszaru wprowadzania tekstu.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Wartość none lub pan . Wartością domyślną jest pan .

Przykład

<softKeyboardBehavior>none</softKeyboardBehavior>

supportedLanguages

Identyfikuje języki obsługiwane przez aplikację. Ten element jest używany tylko w systemie iOS, środowisku dołączanym dla komputerów Mac i aplikacjach dla systemu Android. Ten element jest ignorowany w aplikacjach wszystkich innych typów.

Jeśli ten element nie zostanie określony, pakowacz domyślnie wykona następujące operacje zależnie od typu aplikacji:

  • System iOS: Na liście języków obsługiwanych przez aplikację w sklepie App Store dla systemu iOS zostaną umieszczone wszystkie języki obsługiwane przez środowisko wykonawcze AIR.

  • Środowisko dołączane dla komputerów Mac: Aplikacja spakowana razem ze środowiskiem nie będzie zawierać informacji o tłumaczeniach.

  • Android: Pakiet aplikacji zawiera zasoby dla wszystkich języków obsługiwanych przez środowisko wykonawcze AIR.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Lista obsługiwanych języków (rozdzielana spacjami). Prawidłowe wartości języków to wartości ISO 639-1 dla języków obsługiwanych przez środowisko wykonawcze AIR: en , de , es , fr , it , ja , ko , pt , ru , cs , nl , pl , sv , tr , zh , da , nb , iw .

Pakowacz generuje błąd w przypadku pustych wartości elementu <supportedLanguages> .

Uwaga: Przetłumaczone znaczniki (na przykład znacznik name) ignorują wartość języka, jeśli jest używany znacznik <supportedLanguages> niezawierający danego języka. Jeśli rozszerzenie natywne zawiera zasoby dla języka, którego nie określono przy użyciu znacznika <supportedLangauges> , jest generowane ostrzeżenie i takie zasoby są ignorowane dla danego języka.

Przykład

<supportedLanguages>en ja fr es</supportedLanguages>

supportedProfiles

Określa profile obsługiwane dla danej aplikacji.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

W elemencie supportedProfiles można podać dowolne z tych wartości.

  • desktop — profil komputera przeznaczony dla aplikacji AIR instalowanych na komputerach przy użyciu plików AIR. Takie aplikacje nie mają dostępu do klasy NativeProcess (która służy do komunikacji z aplikacjami macierzystymi).

  • extendedDesktop — rozszerzony profil komputera przeznaczony dla aplikacji AIR instalowanych na komputerach przy użyciu macierzystego programu instalacyjnego. Takie aplikacje mają dostęp do klasy NativeProcess (która służy do komunikacji z aplikacjami macierzystymi).

  • mobileDevice — profil urządzeń przenośnych przeznaczony dla aplikacji na urządzenia przenośne.

  • extendedMobileDevice — profil rozszerzony dla urządzenia przenośnego nie jest obecnie używany.

Właściwość supportedProfiles jest opcjonalna. Gdy ten element nie zostanie uwzględniony w pliku deskryptora aplikacji, aplikację można skompilować i wdrożyć z dowolnym profilem.

Aby określić wiele profili, należy rozdzielić je spacjami. Na przykład następujące ustawienie określa, że aplikacja może być kompilowana tylko w profilu lokalnym i rozszerzonym:

<supportedProfiles>desktop extendedDesktop</supportedProfiles>
Uwaga: Jeśli aplikacja jest uruchamiana za pomocą narzędzia ADL, a dla opcji -profile narzędzia ADL nie określono wartości, wówczas jest używany pierwszy profil w deskryptorze aplikacji. (Jeśli w deskryptorze aplikacji również nie zostały określone żadne profile, wówczas jest używany profil komputera).

Przykład

<supportedProfiles>desktop mobileDevice</supportedProfiles>

systemChrome

Określa, czy tworzone początkowe okno aplikacji zawiera standardowy pasek tytułu, krawędzie i elementy sterujące oferowane przez system operacyjny.

W środowisku wykonawczym nie można zmieniać ustawienia karnacji systemowej okna.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Jedna z następujących wartości:

  • none — brak karnacji systemowej. Za wyświetlanie karnacji okna odpowiada aplikacja (lub środowisko aplikacji, takie jak Flex).

  • standard (domyślnie) — karnacja systemowa pochodzi z systemu operacyjnego.

Przykład

<systemChrome>standard</systemChrome>

text

Określa ciąg zlokalizowany.

Atrybut xml:lang elementu text określa kod języka zdefiniowany w normie RFC4646 (http://www.ietf.org/rfc/rfc4646.txt).

Instalator aplikacji AIR korzysta z elementu text wraz z wartością atrybutu xml:lang , która najbardziej pasuje do języka interfejsu użytkownika systemu operacyjnego tego użytkownika.

Na przykład w pewnej instalacji element text zawiera wartość dla ustawienia regionalnego en (angielski). Instalator aplikacji AIR korzysta z nazwy en pod warunkiem, że system operacyjny identyfikuje en (angielski) jako język interfejsu użytkownika. Korzysta z nazwy en również wówczas, gdy język interfejsu systemu operacyjnego to en-US (angielski USA). Jeśli jednak język interfejsu użytkownika to en-US, a plik deskryptora aplikacji definiuje nazwy en-US i en-GB, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z wartości en-US.

Jeśli aplikacja nie definiuje elementu text zgodnego z językami interfejsu użytkownika systemu, wówczas instalator aplikacji AIR korzysta z pierwszej wartości name zdefiniowanej w pliku deskryptora aplikacji.

Elementy macierzyste:

Elementy potomne: brak

Zawartość

Atrybut xml:lang określający ustawienie regionalne i ciąg zlokalizowanego tekstu.

Przykład

<text xml:lang="fr">Bonjour AIR</text>

title

Określa tytuł wyświetlany na pasku tytułu początkowego okna aplikacji.

Tytuł jest wyświetlany wyłącznie wówczas, gdy dla elementu systemChrome jest ustawiona wartość standard .

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg zawierający tytuł okna.

Przykład

<title>Example Window Title</title>

transparent

Określa, czy dla początkowego okna aplikacji jest stosowane mieszanie alfa z pulpitem.

Okno, dla którego włączono przezroczystość, może być wyświetlane wolniej i wymagać większej ilości pamięci. Ustawienia przezroczystości nie można zmienić w środowisku wykonawczym.

Ważne: Dla elementu transparent można ustawić wartość true , gdy element systemChrome ma wartość none .

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<transparent>true</transparent>

version

Określa informacje o wersji aplikacji.

Ciąg znaków wersji jest specyfikatorem zdefiniowanym w aplikacji. Środowisko AIR w żaden sposób nie interpretuje ciągu znaków wersji. Dlatego wersja „3.0” nie jest w żaden sposób traktowana jako bardziej aktualna niż wersja „2.0”. Przykłady: "1.0" , ".4" , "0.5" , "4.9" , "1.3.4a" .

W środowisku AIR 2.5 i nowszych wersjach element version został zastąpiony elementami versionNumber i versionLabel .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg zawierający wersję aplikacji.

Przykład

<version>0.1 Alpha</version>

versionLabel

Określa ciąg wersji przeznaczony do odczytu przez użytkowników.

W oknach dialogowych instalacji zamiast wartości elementu versionNumber jest wyświetlana wartość etykiety wersji. Jeśli element versionLabel nie jest używany, wówczas w obu tych przypadkach jest stosowana wartość elementu versionNumber .

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Ciąg zawierający wyświetlany publicznie tekst wersji.

Przykład

<versionLabel>0.9 Beta</versionlabel>

versionNumber

Numer wersji aplikacji.

Element macierzysty: application

Elementy potomne: brak

Zawartość

Numer wersji może zawierać sekwencję składającą się maksymalnie z trzech liczb całkowitych oddzielonych przecinkami. Każda liczba całkowita musi być liczbą z przedziału od 0 do 999 (włącznie).

Przykłady

<versionNumber>1.0.657</versionNumber> 
 
<versionNumber>10</versionNumber> 
 
<versionNumber>0.01</versionNumber>

visible

Określa, czy początkowe okno aplikacji jest widoczne od razu po utworzeniu.

Domyślnie okna aplikacji AIR, łącznie z oknami początkowymi, są tworzone w stanie niewidocznym. Okno można wyświetlić przez wywołanie metody activate() obiektu NativeWindow lub ustawienie dla właściwości visible wartości true . Okno główne może być początkowo ukryte — wówczas zmiany położenia i wielkości okna oraz układu składników w oknie nie będą widoczne od razu.

Składnik mx:WindowedApplication środowiska Flex automatycznie wyświetla i aktywuje okno bezpośrednio przed wywołaniem zdarzenia applicationComplete , chyba że atrybut visible w definicji MXML ma wartość false .

Na urządzeniach z profilami mobile, które nie obsługują okien, ustawienie visible jest ignorowane.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

true lub false (domyślnie)

Przykład

<visible>true</visible>

width

Początkowa szerokość głównego okna aplikacji.

Jeśli szerokość nie zostanie ustawiona, zostanie określona przez ustawienia w głównym pliku SWF, a w przypadku aplikacji AIR opartych na języku HTML — przez system operacyjny.

Maksymalna szerokość okna została zmieniona w środowisku AIR 2 z 2048 pikseli na 4096 pikseli.

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Dodatnia liczba całkowita o maksymalnej wartości wynoszącej 4095.

Przykład

<width>1024</width>

x

Pozioma pozycja początkowego okna aplikacji.

W większości przypadków lepiej jest pozwolić systemowi operacyjnemu na określenie początkowej pozycji okna, niż przypisać stałą wartość.

Początek układu współrzędnych ekranu (0,0) znajduje się w lewym górnym rogu ekranu (tak jak określa to system operacyjny).

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Wartość całkowita.

Przykład

<x>120</x>

y

Pionowa pozycja początkowego okna aplikacji.

W większości przypadków lepiej jest pozwolić systemowi operacyjnemu na określenie początkowej pozycji okna, niż przypisać stałą wartość.

Początek układu współrzędnych ekranu (0,0) znajduje się w lewym górnym rogu ekranu (tak jak określa to system operacyjny).

Element macierzysty: initialWindow

Elementy potomne: brak

Zawartość

Wartość całkowita.

Przykład

<y>250</y>